දැවෙමින් ලියම්....

ඔබ මෙන්ම කුඩා වුන් කිහිප දෙනෙකු අතරින් මම ඔබව තොරාගන්නා විට ඔබ මා අතෙහි ගුලි වූ දවස මට අද මෙන් මතකයෙහි ඇත. මා පොත් බලමින් හිදින රෑ යාමයෙහි මා ලග හිදිමින් මගේ පොත් බෑගයත් සමග සෙල්ලම් කල ඒ අතීතය අද මට මෙනෙහි වේ.. සියලු දුක් කදුලු මත මා තැවෙමින් සිටින විට කිසිවක් නොදත් ඔබ, මා අත උනුසුමින් ගුලි වූ දින ගනන අපමනය.. මා දෙස බලමින් මා සැනසූ දින ගනන අපමනය.. ඔබ මා සැනසූ බව ඔබ නොදන්නවා ඇත. නමුත් එය සැබෑවකි. කිසිදා ඔබට මා මෙසෙ ලියනු ඇතයි මාද උපකල්පනය නොකලෙමි. ඔබ කිසිදා මෙය නොදකිනු ඇත.. කෙසේවත් මෙය කියවීමට ඔබට හැකියාවක් නොතිබුනි. නමුත් මා අසල හිද සියලු අවස්තාවන්හිදී මගේ සිත හදුනා ගැනීමට ඔබට හැකි විය.. යමක් ඔබට වුවමනා විට එය මට දැනීමට සැලස්වීමට ඔබට හැකිවිය. අන් අය කියන දේ කුමක් වුවත් මා කියනා දෙය හදුනා ගැනීමට හා එය එසේම ඉටු කිරීමට ඔබ මා කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීය.. ඔබට බෙහෙත් කරන අවසාන මොහොතේද ඔබ එසේම විය.. මා කෙරේ ඒ තැබූ විශ්වාසයට මම සදා ඔබට ආදරය කරමි... අද මා විශ්වාස කිරීමට ඔබ නැත.. මගේ උනුසුමෙහි දැවටීමට, කැමති දෙයක් ඉල්ලා ගැනීමට, මා දෙස අහින්සක මුහුනින් බලා සිටීමට ඔබ නොමැත, මගේ සිත තැවෙන වෙලාවට මා කා හට නම් පවසම්ද? ඔබට මනුස්ස බවයක් ලැබීමට පතනා,  කිටී කියා ඔබ ඇමතූ මා දයාන්...